مــِـــــــداد ِ کــوچَــــک

روی میز می نشینمْ وَ بازوانم را در امتدادِ  نِشستگاه تاب می دهَمْ ، کمی پیچ می خورمْ و دوباره تابْ ، هیکلم را دوست دارمْ و دست هایم را بیش تر .ظرافتش  را از مادربزرگم به ارث برده ام و شکنندگی اشْ را از پدربزرگ .بی مضایقه مــِـــــــداد ِ کــوچَــــک...ادامه مطلب

شانه های آفتاب ، شاخه های بید نیست شانه های معبد استگرمسوزانمقدّسْکتاب ، آفتاب است . مداد کوچک پی نوشت : راه طولانی ست ، فصل کوتاه است . فصل ، فصلِ‌برف و سیب همراه است ؛ حال و احوالتان اهالیِ خانه ی مدادی ام ! اُمید که روز و روزها مــِـــــــداد ِ کــوچَــــک...ادامه مطلب

به رسمِ ادب از سمتِ راست ، به رسمِ یادگار از سمتِ چپ ،به فالِ نیک از سرِ خطْ.*نامَتْ همیشه ی بهارْ کلامَت همیشه ی استوارطـــَـعامِ  چَشمــی  در  دســـتِ یارای  سبزْ رویینِ همیشه پیوســــته ی بی تکرارْ . ابروانِ حاشـــورزده اتنقشِ قالیِ‌ سرِ  دار .تار و پــــودت ! آه تار و پودت آیه آیه ی زنــدگیرج به رج ،‌پُر عیار ســـــــوره ای برقرار .تو مشقِ اشکی  و  عین،شین ، قافِ بی قرارمنظومه ی شمسی و منثوره ی  اَقمارْ .سرودِ فقر و صبر پاشیده ای به قامتِ بلندِ‌سروِ‌بهار .تو آن ضمیمه ی خوش آب و رنگِ ذهنِ اغیاروَ من مُشتاق شعر خوانیِ تو در کلامِ نَــزار و  بَــهارتو طُعمه ی جسمِ گرسنه به فصلِ‌شکاروَ من نگرانِ فتحِ گونه های به رنگِ انارْتو نامِ منْ بِبَری سمتِ هر ایل و تبار وَ منْ به تماشای تو در جایْ جایِ‌قطارْتو اتفاقِ روزانه ی زنده گانیِ‌من من امتدادِ خوانشِ روزِ فراموشیِ‌ تو .تقدیم به کتاب های سرزمینم ......و تنها تویی که از این نقطه چین ها خبر داری.بزرگ نوشت : عشقِ  مادر به فرزند در روابط بعدی ما بسیار تعیین کننده و تاثیرگذار است. به بیانی مــِـــــــداد ِ کــوچَــــک...ادامه مطلب

اَبرها ساکنِ فضایی  آغشته به طُغیان اند ؛  پایه  گانِ  بارش اندْ .  و باد که عُریان ، بر تنِ چروکیده ی زمین می وزد و شاخه ها را ، شامه ها را ، شانه ها را .......   تلنگرِ  خوبیستْ این   بادِ زمانه. باد از هر کُجا که بوزدْ ،  شمالِ‌شمال و جنوب ترینِ جنوبْ ، نسیمی باشد حتا کارش را به نحوِ شایسته انجامْ می دهد  در و پیکره را به هم می کوبد و هُشداری می دهد که چالشی  در راه استْ . باد ، آن آوازه ی پرآوازْ  خیلِ کلمات را  جمع می کُند و قلعه ای می سازد  نخ های اندیشه را وصل به همان قلعه می کُند  و رکنِ عالی یک نظام را بانی می شودْ و باعث و بانیِ این حرکتِ درشت در سرِ پرسودایِ نویسنده به رَقص در می آیدْ .قَلعه حکمِ همین کتابْ را داردْ ، مُستحکمِ‌باشکوهْیک اتّفاقِ‌دل پذیر است این  هجرتِ کلمات از نیستی به چیستی وَ باد همانْ حال و هوایِ ذهنِ‌نویسنده و آرامشِ بعد از باد را ، بارانْ .اختتامیه ی این بازی را باران خوبْ بازی می کُند ، بارشی شبانه که خیسیِ گونه هایِ‌به رنگِ فیروزه است این عَطَشْ ؛ این بارانْ و نوشتن مــِـــــــداد ِ کــوچَــــک...ادامه مطلب

بند بندِ وجودِ آدمی  نشان از تَصاحبْ هستْ ، همین  چَشم هایِ دوخته شده به کتابِ آزادیوَ دَست هایی که آشکارا ورق می زنندْ بهانه هایِ پنهانِ‌  تنگ دلی هامان را و اندیشه ای که تقسیم می شود .وَ لب هایی که تجزیه گرِ  حروفِ خورشیدی اندْ در این سال های شمسی وَ دلْ ، دلْ این دالِ بی الفْ ؛ نبودِ الفش ، بی اُلْـفَـــتی نیست که وجهِ کاملش  :در سر به راهیِ شیرین است و فرهادِ ماجراوَ کوه های دشوار که هوش از سر می برند آسانْ .بندانه ی وجودمان بایدمتّصل باشد به یک عشقْ ، یک شورِ آفرین ؛ آخرینِ‌هرگزْکتاب ، گوینده ی عشق است و مالکِ‌کتاب شدن را عشقْ است به این گونه ؛ به این شکل که :سوار بَر قایقی کاغذی و پاروزنانْ ، جَستارهایی در باره ی  عشق را باارزش دیدن و خوشه هایِ خشم را بی لغزشْ چیدن و بوسیدنِ‌رویِ ماهِ خدایا به صورتی دیگر :نوشیدنِ عُصاره ای که  ویتامین " کا " دارد . ویتامینِ‌کتابــی  ( حضور حداقل چند نفر گرداگردِ هم را می خواهد و لیوانی که جرعه جرعه بنوشی و از گلستان ها که هیچ !از آینه های ناگهانی حرف بزنی که شکسته اند در انحنایِ چشم ها )و به طرزی مــِـــــــداد ِ کــوچَــــک...ادامه مطلب

تاب ها و کِتابْ ها رفقایِ گرما دیده ی تابِستان اند باشکوه بودنشان در نَهایتِ شتابی که در گردشِ دوستی شان هست ، لمس می شودْ ، این هر دو ، شادی شان را از درخت ها می گیرندْ.درخت ها پدرانِ طبیعت اند ، سایه بانِ یادمانه ها .نفسِ تنگمان را می  پالایند و شروعِ سالی سبزتر با هوایی مبارک ترْ.خراش های گونه هایش را نباید نوشت ، چرا که نگاه می خواهدْخوشا به حالِ درختی که وامدارِ تاب هاست:بی تابی ها را هرز نمی رود و شاخه هایِ‌زمانه را به دستِ انسانی می سپارد که دست هایش خواننده است و چَشم هایش تابنده .از درخت هایی حرف می زنمْ که هنوز سبز بودند و هنوز کشیده تروَ هنوز دستِ هیزم شکن و هنوز دست هایِ هیزم شکنْ ......لبخندِ درخت جاری بود و خبری نبود از : نگاهی که نگرانِ زمینه ی خاکستریِ زمانه باشدْ .درخت خاصیت خودش را داشت و  باران که بر تنه اش می زدمخصوصِ تماشا بود .......روزی رسید که این کشیده گی به سمتِ مدادها رفتْروزی رسید که شاهدِ‌غروبِ درخت و درخت ها شدیم وَ افتتاحِ رخت هایی که گیاهی بودند .غروبِ درخت  این بار ٍ، طلوعِ دیگری را یادآور شُدطلوعِ یک زنده گی .اتاقی که نامش را گذاشتند &q مــِـــــــداد ِ کــوچَــــک...ادامه مطلب

در ستایشِ شَهریوری که همسایه ی دیوار به دیوارِ‌مهر هست و مادرِ مستِ پاییزْ می توان به اندازه ی تمام برگ های سَبزی که از پنجره ی بازِ‌اتاق ، برایَم دست تکان می دهند کلمه نوشت ؛ می توان به اندازه ی تمامِ سُرفه های اوّل  بادِ بنفشْ  ، دیکته نوشتمی توان نخ و سوزن را ورداشت و تابستان را دوخت به فصلِ دیگرِ در راهو یک کافِ  اهلیِ زرد ضمیمه اش کرد و " کتابستان "‌پدید آورد ؛ با یک دست و یک نخ و یک سوزن .فکرش را بکنید ! !!!چه دلبرانه است ...بی زمینِ تابستان ، بی هوایِ تابستان مگر می شود با پاییز مکالمه کرد!پاییز فصلِ تن پوش هایِ رنگیِ پُرشور ، فصلِ گرمیِ درد و آخرش که فصلِ‌شکاراز کبوتر بگیر تا .....  " کتاب هم این وسط شاید شکار شود امّا کم ، گُمْ "به هر حالْ ...کتابی که زاده می شود ، هر چند بدْ ، سزاوارِ ضربه هایِ چشم و دل است چه زیرِ سایه ی سرو ، چه زیرِ سایه ی چترْ.ندیده نادیده مَگیریمََشْ .نمی دانم خداوند چند فرشته در زمینش دارد !چند بنده ی فرشته مثال!ولی این را می دانم که :  کتاب ها فرشتگانِ ساکتِ زمین اند همان فرشتگانِصاحــــبِبال هایمَخمَلینْ .ز مــِـــــــداد ِ کــوچَــــک...ادامه مطلب

زیر عکسی :چرا نمی نویسی قلم !نِظــاره گــرِ‌آسمانِ آبی  ای ! سـیاه بنویس ، آبـی ات مـی خــوانیمْشانه هایِ کاغذْ ،توانِ‌آن را دارد که همدردی ات را شریک باشدجـــیغ و جارِ حروف را می شنوی ! جوانه بزنْ ، سُخـــــن ها بپاش آرایه ها بیارای ، نقطه چین ها بنگارْ ، خاموشی ات فانوس وار باشدْ.حسّـــــاسیتِ فصلی داری مگر ! ما گـــرم به نوشتارت هستیمْبا هــــــر زبـــانی ؛ خاصّـــه زبانِ‌ِعشقْ ؛ که مادرِ‌زبان هــــاسـت .به آرامی شروع به نِوشتنْ می کُنیم ، به آسانی سایه ای از پندارنمایان می گرددْ ، انحنایِ تو ، ابتدایِ‌کرشمه استْ و بُغضِ حرف هایِ ممنوعهبه دستِ کودکی سپرده می شوی ؛ قَد کوتاه می کنی و اندازه ات می گیرندگمان می کُنـــم آدم ها را نمی شود انــدازه گرفتْ ؛ سِوایِ مقدّمه ی مِــــتر.خالِـــــــصانگی شان اندازه شُمار نــــــیست ، انگـــــــشت شمار هــــست قلم : ناخالصی ای نداری ، سرتاپــا استخوانْ ، نَحیفِ نجیبْ ؛ صاحبْ هُـــنرْهُــــــنر داری در جُرعه جُرعه نوشیدنِ کلمات  و هَـــــــضم کردنــــشانْ.به دســـتِ بزرگی سپرده می شوی و بی راهـــه را راهوار ؛ چــه نَجیبیچِـــــرا که حَــ مــِـــــــداد ِ کــوچَــــک...ادامه مطلب

به نامِ خدایی که در این نزدیکی ست . مدتی ست خواندن کتاب های مرتبط با محرم را شروع کرده ام،کتاب در این باره  زیاد است و جای هیچ شک و شبهه ای نیست که داستان "حسین" محفل ِ عشق است  ، می گویند سخاوت دوستی می آورد و من پایبند به این گفته و معذور از یادآور نشدنِ دیگر کتابهایی که باید قید می شدند ، لاجرم سخاوتم را بر سقای آب و ادب و به جانِ ابوفاضل می بخشم و دوستیِ خالصانه ام را بر همین کتاب با چند سطر به خط می نشینم .و امّا سقای آب و ادب......اینکه صدای آب را بشنوی و جرعه ای ننوشی و در دل بگویی پاره های تن حسین لب تشنه انداین نهایت ادب است.بی جهت نیست که عباس علی ست،سقا را نیز علی لقبش گزارده."سقای آب و ادب"را میتوان هم شعر خواند به سبب استفاده از آرایه های ادبی بی نظیر و هم رمان:که شخصیت عباس را در ده فصل به تصویر کشیده،این کتاب مروری بر مهم ترین وقایع عاشورا که هر ورقش صحبت از عباس است و از زبان نویسنده که آن را به ام البنین تقدیم کرده است.قلمِ سید مهدی شجاعی مانندِ مرهمی ست بر دلهایِ زخم خورده کهخواندنش را به دوستدارانِ و مُریدانِ حسین پیشنهاد می کن مــِـــــــداد ِ کــوچَــــک...ادامه مطلب

به مادَرم می اندیشمْ ؛ گاهی فراموشَ می کنم زمانی را که ، می گُفت: به فکرِ خودَت باشی .به مادَرم می اندیشم که نگهدارِ روشنی هایم  ، نگهبانِ کتاب هایِ خانگی امْ .به مادرم می اندیشم که جمعِ تبسّم هایشْ باغِ‌سیب بود و انارْ  .به مادرم و شب های پاییز و قصّه هایِ رو سفید ، بازتر می اندیشمْ .هر باره تر به مادر که می اندیشمْ ، چشم ها تَر می شوند از شوق .چه مَشق ها ساز کردیــم  ، دَفترهای چِهل برگ  و بَرگ ها پیش رفتند تا کُجا ! تا آن جا که موضوع زنگ انشا را پای تَخته ی سیا ه :علم بهتر هست یا ثروت .....علم ، ثروتِ معتبریست ، طلاست ، قدرت است علم را با گچِ آبی  آنقدر پررنگ می کردیم که ته مانده اش می ماند برای خط زدنِ ثروتْ .یادِ آن روزگارانْ ،  شاد .این روز ها باید به اندیشه ، بیاندیشیم باید به کتاب ها بیاندیشیم  با آن قالبِ آسمانیِ کوچکشان با آن آبیِِ بُلندشانْ .باید به حوالیِ کتاب ها نیز بیاندیشیم با آن ها ، هم سَفر شویم .باید قَــطره های علم را هم چون قَطره های آب  بنوشیم .بیاییم  کتاب کردار شویم بیاییم  کتابدوست شویم .شاعر نوشت : ویرانه می‌آی مــِـــــــداد ِ کــوچَــــک...ادامه مطلب